Interview Jenneke en Judith
We willen mensen iets aanreiken, waardoor ze hun kracht weer voelen
Het gesprek met het duo is een waar feestje, met een lach en een traan. Want Jenneke is inmiddels 10 jaar actief als POH-GGZ, maar heeft ook te maken gehad met ernstige medische problemen én een veranderende werksituatie bij Pro Persona. Jenneke: ‘Binnen korte tijd moest ik twee dingen, waar ik niet om had gevraagd, een plaats geven. Het bracht me bij de vraag: wat wil ik dan wel? Ik kwam tot de conclusie dat ik mijn passie voor sport wilde volgen en ging de opleiding tot leefstijlcoach doen. Daardoor werd ik interessant voor de functie van POH-GGZ. Al voordat ik mijn opleiding had afgerond, startte ik in Dieren. Ik zit hier op mijn plek en kan mijn jarenlange ervaring bij Pro Persona combineren met mijn kennis over gezondheid. Deze fase heeft me gesterkt in het gevoel dat we wat van het leven moeten maken. Tegenslag hoort erbij, daar moeten we weer mee leren omgaan.’
Zo kort als kan, zo lang als moet
Judith werkte bij Siza, de wijkteams in Arnhem en als Stadscoach veiligheid. Daar groeide het besef dat ze klaar was voor een nieuwe uitdaging. Judith: ‘Het toeval wilde dat Onze Huisartsen me vroeg of ik iets kon betekenen in de ontwikkeling van een e-learning over LVB en psychiatrie. In die contacten kwam de vraag op tafel of ik niet als POH-GGZ wilde solliciteren. Ik dacht: ik vind het wel leuk hier en ben de opleiding gaan doen. Inmiddels werk ik hier ruim twee jaar.’
De mensen die Jenneke en Judith zien, zijn over het algemeen het overzicht kwijt. Jenneke: ‘Ze zien de samenhang niet tussen hun klachten en wat er in hun leven is veranderd. Wat extern is veroorzaakt en waar ze zelf invloed op hebben.’ Het intakegesprek is altijd 45 minuten. Vervolggesprekken zijn erop gericht om in actie te komen. Judith: ‘Het is filteren. Klopt het wat ik hoor? Gaat het hierom? En: wat wil je vervolgens gaan doen?’ Jenneke: ‘Vandaag zag ik een mevrouw voor de derde keer. Ze gaat heel hard vooruit. Dan vraag ik of ze weer met haar situatie uit de voeten kan. Onze inzet is zo kort als kan en zo lang als moet. Uiteraard wel met een maximum. Soms keren mensen weer terug, maar dat is dan steeds korter.’
Nieuwsgierigheid en openheid
Als POH-GGZ maak je een verschil. Judith: ‘Voor mij zit dat in het veranderproces om mensen iets te kunnen aanreiken, waardoor ze hun kracht weer voelen. Ik gebruik vaak de metafoor van de soepkom. Als mensen hier komen, zitten ze daar midden in en zien ze de groenten en ballen niet meer. De eerste stap is om ze op de rand van de kom te krijgen. Daarna om er boven te gaan helicopteren. Met als doel dat ze uiteindelijk zélf ervaren wanneer ze weer in de soepkom zitten en weten hoe ze dan op de rand kunnen komen.’ Jenneke: ‘Voor mij is het de combinatie van mijn eigen nieuwsgierigheid en de openheid van mensen. Dat ik een klimaat kan scheppen waarin die openheid er kan zijn. Het is iedere keer een nieuwe puzzel als patiënten langskomen. Steeds zoek ik met ze naar wat past. De ene keer voel ik me verpleegkundige, de andere keer een buurvrouw. En alles ertussenin.’ Voor Judith raakt dit aan de belangrijkste meerwaarde van hun werk. ‘Die zit in de tijd die we kunnen nemen. Dat is prettig voor de mensen en daarnaast ontlasten we de huisartsen er natuurlijk mee.’
Met vakbekwaamheid en ondernemerschap: kansen zien en grijpen
Jenneke en Judith zijn aanpakkers en niet van het achterover leunen. Jenneke: ‘Mede door mijn persoonlijke verhaal, ben ik van het kansen zien en grijpen. Daar hoort ook voortdurend bijscholen bij. Onze Huisartsen staat ook voor die combinatie van vakbekwaamheid en ondernemerschap. Voor beweging en ontwikkeling.’ Judith: ‘Wat ik ook herken bij Onze Huisartsen is het zoeken naar samenwerking, in netwerken. We moeten meebewegen met de actualiteit. Neem de problemen op de woningmarkt. Die leiden tot lang thuiswonende kinderen, zonder perspectief, maar ook tot mensen die niet durven scheiden. Ook de coronatijd laat zijn sporen nog steeds na. Ouderen zijn bijvoorbeeld niet meer vanzelfsprekend gaan meedoen. En jongeren zijn in deze periode vereenzaamd en lopen nog steeds met de gevolgen rond. Samen moeten we meebewegen en bijblijven.’